اسرار قرآنی و عظمت آن

باطل اگر بخواهد نفوذ کند یکی از کانال‌های نفوذ آن، این است که از کانال نفس آدمی بدخواه اسراری[معلوم شود] یا اضافاتی به قرآن شود یا راه پیدا بشود؛ یعنی باطلی که می‏خواهد به قرآن وارد شود، ممکن است [این باطل،] مطلب باشد و ممکن است فرد باشد و قرآن باید جلوی هر دو را گرفته باشد.

پس وقتی قرآن می‏فرماید «لایأتیه الباطل»، باطلی که می‏خواهد در قرآن نفوذ کند، نه از یمین و شمال و نه از هیچ کانالی نمی‌تواند نفوذ کند. [این باطل،] می‏تواند مطلبی باشد، می‏تواند شخصی باشد؛ یعنی این که یک انسان نامحرم پی به اسرار قرآن پی ببرد. این هم یک ورود باطل است به قرآن. برای ‏این کار، خدای متعال چارچوب قرآن را جوری چیده و طلسم کرده که نه فرد بتواند وارد شود و نه مطلب، و نه اضافه بتواند پیدا کند و نه نقیصه و راه‌ها را بسته. ما باید برای ورود به این کار، خودمان حق بشویم و باطل نباشیم؛ ان شاء الله و از خدای متعال و خود قرآن کمک بگیریم و نیت‏هایمان خیر باشد.

... قرآن، کتابی نیست که مربوط به محدوده خاصی باشد... بعضی از مسیحی‌ها آیات قرآن را که می‏شنیدند، گریه می‏کردند که این به خاطر عدم بیماری آن‌ها بود و بعضی از سادات قریش می‏خندیدند و نمی‏پذیرفتند. کسی که می‏خواهد به قرآن وارد شود باید عناد را کنار بگذارد و قلبی جویای حقیقت داشته باشد؛ خرده خرده یک نظام و نظام بندی را در قرآن به او توجه می‏دهند که [می فهمد] همه کارها روی قواعد است و چینشی که در آیات آمده روی‏ حساب و کتاب است.

همین آیه: «لایأتیه الباطل »، این یک چیز مبهمی‏ نیست که یک نفر بگوید خدا اراده کرده و فلانی که می‏خواهد به قرآن اضافه کند، خدا می‏آید جلوی او را می‏گیرد. خداوند همین کار «لایأتیه الباطل» را در چینش آیات کرده و به طور طبیعی راه را بر معاند بسته و آثار وضعی چینش حروف آن به نحوی شده است که باطل به هیچ وجه در آن نمی‌تواند نفوذ کند.

روایتی یادم آمد که یکی از اصحاب حضرت عیسی مدتی ناپدید شد. حضرت عیسی پرسیدند: «فلانی کجاست؟» گفتند: «او رفته در فلان شهر و بیمارها را شفا می‏دهد و برای خودش دستگاهی درست کرده». حضرت او را خواستند. او آمد. به او فرمودند: «تو یک مدتی یک چیزهایی از من می‏خواستی؛ ولی‏ من که به تو نگفتم. این‌ها را از کجا آوردی؟»

گفت: «یا نبی الله شما در ضمن صحبت‌هایتان فرموده بودید که در انجیل، اسم اعظم خدا هست. یک بار دیگر فرمودید: اسم اعظم را اگر بنویسند آتش در او سرایت نمی‏کند. و یک سری قواعدی از صحبت‌هایتان به دست آوردم. تکه‏های زیادی تخته تهیه کردم و چند سوره انجیل که محتمل بود، آن را نوشتم و در آتش انداختم. تا این که یک بار دیدم این یک تخته نسوخت. دوباره امتحان کردم؛ دیدیم آتش سرایت نکرد. و حالا من این اسم را می‏خوانم و بیمارها خوب می‏شوند».

حضرت عیسی فرمودند: «با زرنگی خودت دستت را به یک جایی‏ بند کردی؛ اما اگر بخواهی از حد تجاوز کنی، نفرینت می‏کنم که مثل بلعم باعورا بشوی و گرفتار بیماری شوی».

گفت: «یا نبی الله من قائل به توحید خدا و نبوت شما هستم و به بیمارها هم این سفارش را می‏کنم». حضرت فرمودند: «اگر این جوری است، برو کارت را انجام بده».

در قرآن [اسم اعظم] به طریق اولی هست ...

من این قدر می‌دانم که سرمایه اهل برزخ و قیامت، دیگر به پول نیست، به دانایی و معرفت و شناخت آن‌هاست نسبت به خداوند و قرآن و اهل بیت علیهم السلام .

هر کسی آن جا به این قضایا معرفت بیشتری پیدا کرده، سرمایه دارتر است. همین طوری که در دنیا ما بدون آب نمی‏توانیم زندگی کنیم، در برزخ و قیامت بدون علم و آگاهی و معرفت نمی‏توان زندگی کرد. این که دارد: «کان عرشه علی الماء» بعضی‌ها گفته‏اند: کان عرشه علی العلم[یعنی] بر علم استوار است عرش خدا.

اصلاً آنجا ماء به معنای علم است. همان طوری که در دنیا آب یک مایع سیالی است که موجودی بدون او نمی‏تواند زنده باشد، در عوالم باطنی هیچ انسان موفقی نمی‏تواند اهل خیر و برکت باشد بدون معرفت.

اگر ما در قیامت و برزخ هم بنشینیم درباره قرآن صحبت کنیم، جزء موفق‏ترین افراد هستیم؛ یعنی این خواسته را از خدا داریم که ما را از قرآن جدا نکند. خیلی از مطالب آن‏جا شروع می‏کند به باز شدن و هیچ وقت پایان ندارد؛ یعنی اهل برزخ اگر ملیاردها میلیارد سال بنشینند، پی به اسرار عالم نمی‏برند.

ما الآن سۆال خیلی برایمان مطرح نیست، چون اطلاعاتمان کم است، علم نداریم، و جهل و سۆال هم نداریم؛ چون جهل هم مربوط می‏شود به دانایی‏های انسان. مثلا در بحث جبر یا بداء چون انسان آشنایی ندارد، سۆالی هم برایش مطرح نیست؛ ولی اگر وارد مسأله بداء شد، هر چه پیش می‏رود اطلاعاتش وسیع می‏شود و سوالهائی جدید پیش می‏آید.

همه علوم که شاخه‏هایش بی حد و حصر است همین جور است و مرکزش و نمونه‏هایش در قرآن است.

تازه قرآن یک ظاهری دارد که این آیات است که ما با آن برخورد می‏کنیم و یک باطن و حقیقتی دارد که کاملش دست نیافتنی است؛ اما اگر انسان را راه بدهند در آن قسمت، خیلی شیرین است.

بخش قرآن تبیان

منبع: سایت جامع اخلاق، بیانات حجت الاسلام ناصری