بالاخره اکسیر جاودانگی کشف شد!!

اما نگران نباشید، لازم نیست به دنبال اکسیر جاودانگی باشید، همه آنچه دنبال آن هستید، نزد خود شماست. شما هرگز نخواهید مرد. لازم نیست کاری کنید که از بین نروید خود را به زحمت نیندازید چون خدای شما جهان خلقت را به گونه ای برنامه ریزی کرده است که هیچ موجود زنده ای نابود نخواهد شد. و فقط از مرحله ای به مرحله دیگر انتقال می یابد. و او در قرآنش می فرماید: (قُلْ إِنَّ الْمَوْتَ الَّذِى تَفِرُّونَ مِنْهُ فَإِنَّهُ مُلَاقِیکمْ ثُمَّ تُرَدُّونَ إِلىَ‏ عَلِمِ الْغَیبِ وَ الشَّهَادَةِ فَینَبِّئُکم بِمَا کنتُمْ تَعْمَلُون) (بگو: آن مرگى که از آن مى‏گریزید شما را درخواهد یافت و سپس نزد آن داناى نهان و آشکارا برگردانده مى‏شوید تا به کارهایى که کرده‏اید آگاهتان سازد) «جمعه:8».

در این آیه آسمانی، از بازگشت انسان صحبت شده است، بازگشت به وطن، به سرای جاوید و طبعا کسی که باز می گردد، حتما وجود دارد و از بین نرفته و مرگ، فقط یکنوع انتقال تلقی می شود و خبری از نابودی نیست. خبر از بودن است و زندگی. از بودن یک مسافر در کاروانسرایی به اسم دنیا، فقط نوع زندگی فرق کرده است. یکبار اسمش دنیاست و با مادیات سر و کار دارد و یکبار اسمش آخرت است و با روحیات

پسمرگ با نابودی مساوی نیست و فقط وسیله ای است برای حرکت از عالم دنیا به عالم آخرت. اما بعد از این انتقال تا چه زمانی زنده خواهیم بود؟ تا آخر برزخ؟ تا بعد از حسابرسی؟ تا پایان قیامت؟ تا پایان بهشت؟ تا...؟

خدای بزرگ، ما را برای همیشه خلق نموده است و قرار است در سایه لطف او تا همیشه زنده بمانیم، تا هر زمان که خدایی هست، ما نیز خواهیم بود. اکسیر جاودانگی را در ما آفریده است و کسی که به اسم با شرافت انسان ملقب شد، هرگز نخواهد مرد و تا همیشه زنده خواهد بود. خواه بهشتی باشد خواه جهنمی

(أُوْلَئک جَزَاۆُهُم مَّغْفِرَةٌ مِّن رَّبِّهِمْ وَ جَنَّاتٌ تجَْرِى مِن تحَْتِهَا الْأَنهَْارُ خَلِدِینَ فِیهَا وَ نِعْمَ أَجْرُ الْعَمِلِین) (پاداش اینان آمرزش پروردگارشان است و نیز بهشت هایى که در آن نهرها جارى است. در آنجا جاویدانند و چه نیکو است پاداش نیکوکاران) «آل عمران:136»

(خَالِدِینَ فِیهَا لَا یخَُفَّفُ عَنهُْمُ الْعَذَابُ وَ لَا هُمْ ینظَرُون) (جاودانه در لعنتند و در عذابشان تخفیف داده نشود و لحظه‏اى مهلتشان ندهند) «بقره:162»

پس اولا مرگ، انتقال است و ثانیا ما جاودانه خواهیم بود. اما نکته مهمی در اینجا وجود دارد و آن اینکه تمام هویت ما در سرای جاوید بسته به تلاش ما در دار دنیاست. هر مقدار که در این دنیا در راه شکوفا شدن بذر علم و ایمان بکوشیم، در آن سرا به همان اندازه متنعم خواهیم بود. (وَ أَنْ لَیسَ لِلْإِنْسانِ إِلاَّ ما سَعى) (و {نمى‏داند} اینکه براى آدمى جز آنچه به سعى و عمل خود انجام داده نخواهد بود) «نجم:39»

از همین رو علامه طباطبایی همیشه در جمله ای کوتاه به شاگردانش سفارش می کرده که: "ما ابد را در پیش داریم" بنابراین عمر پنجاه شصت ساله ما پایه عمر جاویدان ما در آخرت است و به همین سبب رفتارهای دینی و اجتماعی و شخصی ما از اهمیت بالایی برخوردار است.

اگر بخواهیم برای این مسأله مثالی بزنیم باید بگوئیم: فرض کنید در مسابقه ای گفته می شود شما دو ساعت فرصت دارید با این مصالح ساختمانی یک دیوار بسازید و پس از پایان فرصت، هرچه ساخته اید، در معرض نمایش گذاشته می شود. حال اگر کسی دیوارش را کامل کرده بود، دسترنج همان دوساعت وی است و اگر کسی تمام نکرده بود، باز هم دسترنج همان دو ساعت است. دار دنیا نیز همینطور است. به هر اندازه که سعی کنیم، در آن دنیا تا ابد و همیشه ، همانطور خواهیم بود. اگر با زحمت و کسب علم و تقوا در درجات بالای شعور و معنویت قرار گرفتیم، در آن سرا نیز در بهترین موقیعت ها تا ابد باقی خواهیم بود و گرنه در پایین ترین حدود متوقف خواهیم شد،بنابراین لازم است به نکته های جاودانگی بیندیشیم و مسیر خود را تصحیح کنیم.

1 – قدر لحظه های زندگی را بدانیم و آن را به غفلت نگذرانیم که در حقیقت در حال تخریب شخصیت جاوید خود خواهیم بود. (اقْتَرَبَ لِلنَّاسِ حِسابُهُمْ وَ هُمْ فی‏ غَفْلَةٍ مُعْرِضُون) (روز حساب مردم بسیار نزدیک شده و مردم سخت غافلند و اعراض مى‏کنند) «انبیاء:1»

2 – حال که عمر دنیا در برابر عمر جاوید و همیشگی آخرت، اندک است چه خوب است که به هنگام مواجهه با مصائب و مشکلات، خود را به زودگذر بودن دنیا تسکین دهیم (قُلْ مَتاعُ الدُّنْیا قَلیلٌ وَ الْآخِرَةُ خَیرٌ لِمَنِ اتَّقى) (بگو: زندگانى دنیا متاعى اندک است و جهان آخرت براى هر کس که خداترس باشد بهتر از دنیاست) «نساء:77»

3 – حال که وطن اصلی ما در جهان دیگری است و اصل لذت ها و عذاب ها در آنجاست، پس نداشتن نعمت های دنیوی ما را رنجور نکند و داشتن آنها ما را از مسیر حق منحرف نسازد. (لِکیلا تَأْسَوْا عَلى‏ ما فاتَکمْ وَ لا تَفْرَحُوا بِما آتاکمْ وَ اللَّهُ لا یحِبُّ کلَّ مُخْتالٍ فَخُورٍ) (تا هرگز بر آنچه از دست شما رود دلتنگ نشوید و به آنچه به شما مى‏دهد مغرور و دلشاد نگردید، و خدا دوستدار هیچ متکبر خودستایى نیست) «23»

4 – حال که ما تا همیشه خواهیم بود، باید چیزی مثل قرآن را برنامه زندگی خود قرار دهیم که بتواند برای ابدیت ما نقشه راه ارائه کند. (مِنْ قَبْلُ هُدىً لِلنَّاسِ وَ أَنْزَلَ الْفُرْقان) (براى هدایت مردم، و نیز کتاب جدا کننده میان حق و باطل را فرستاد) «آل عمران:4»

بخش قرآن تبیان

منبع : وبلاگ گروهی رهپویان قرآن